Na 260.000 chemodruppels: waar sta je dan?

Na 260.000 druppels chemotherapie; waar sta je dan?

In de afgelopen 7 maanden is er ruim 13 liter chemotherapie mijn lichaam binnengelopen verdeeld over 12 kuren van ieder 46 uur. Omgerekend zijn dit ongeveer 260.000 druppels chemotherapie. Je zou zeggen dat zo’n plens chemovocht genoeg moet zijn om alle tumorcellen te verzuipen. Helaas zijn een behoorlijk aantal van deze cellen ongevoelig voor dit soort hevige chemobuien. Ze hebben als het ware al regenkleding aan en stormparaplu’s op, alsof er een code rood is afgegeven bij de eerste kuur. Maar de echt linke jongens (of meisjes) zijn de tumorcellen, die zich bij voorbaat al in de hoekjes en nissen van het lichaam hebben genesteld en zich daar volledig stilhouden tot de storm voorbij is en dan pas weer actief worden. Deze kanker stam- of moedercellen kunnen alleen opgeruimd worden d.m.v. zeer intensieve chemotherapie of, bij sommige vormen van kanker, met immunotherapie.

Bij mij is de chemostorm na 12 kuren gaan liggen en het gezonde deel van mijn lichaam staat nog na te hijgen van al dat geweld. Ik heb er alles aan gedaan om overeind te blijven: gezond eten, veel bewegen, veel vitamines, supplementen en homeopathie, en vooral leven met een positieve levenshouding. De schade is dan ook gelukkig beperkt gebleven. Zenuwschade (neuropathie) heb ik wel, maar dan alleen in de vorm  van “wintervingers” en kartonvoetzolen.

Hoeveel van die kankercellen in regenpak nog over zijn valt moeilijk te zeggen. De tumormarker CEA is 99,9% afgenomen, maar nog steeds ongeveer 20 maal te hoog. Hoeveel kanker stam (of moeder-) cellen er nog zijn valt niet te meten. Deze dames houden zich gedeisd totdat de kust weer veilig is en geven tot die tijd geen enkel teken van leven. Je mag hopen dat mijn afweer inmiddels zo afschrikwekkend is geworden dat ze hun veilige huisje niet meer durven verlaten.

Die afweer en mijn zelf genezend vermogen heb ik nu dus hard nodig. Tegelijkertijd is dit het lastigste moment van de hele behandeling om positief te blijven en het vertrouwen in je eigen lichaam te behouden. Tot nu toe deden die 260.000 chemodruppels het werk en moest ik zorgen dat ik het allemaal kon doorstaan en nam ondersteunende middelen. Nu ben ik echt zelf aan zet! Alleen de tijd kan mij leren of ik het goed gedaan heb. Mogelijk is de tumormarker een goede maat, maar of en hoe ik uiteindelijk in de fat tail van de overlevingscurve terecht kom (zie blog “wat is normaal”) is nog een onopgelost raadsel. Om een begin te maken met de oplossing van dit raadsel zou ik graag een aantal “fat tail” patiënten willen spreken. Wat hebben zij gedaan om de overlevingsstatistieken te verslaan. Voeding, beweging, wietolie, kurkuma, meditatie en yoga of was het gewoon stom geluk. Meld je dus als je een fattailer bent of iemand kent die dat is. Ik heb de wens om ooit een “Fattail cancer survival database” op te zetten, die tot op heden nog nergens op de wereld bestaat, maar waarschijnlijk zeer veel waardevolle informatie kan verschaffen. Wie weet maken we die tail nog veel fatter….

fattailer: iemand met kanker waarbij statisch gezien de overlevingskans minder is dan 5 jaar, maar dit al ruim overleefd heeft  (b.v. meer dan 10 jaar).