De verjaardag van mijn kanker

De verjaardag van mijn kanker

Het is iets meer dan een jaar geleden dat ik het gezelschap kreeg van mijn kanker. Het was al snel duidelijk dat het een blijvertje zou worden. Soms zijn dit soort figuren passanten en verdwijnen ze met behulp van wat zachte of, zo nodig, stevige dwang. Deze gast is daar ongevoelig voor. Je kunt hem op z’n hoogst klein krijgen, maar niet “er onder”. Mijn kanker vond mijn lichaam ook nog eens een zeer aangename verblijfplaats en was ook een redelijk brutaal type. Hij dreigde de hele tent over te nemen. Nu ben ik over het algemeen een heel redelijk en vriendelijk persoon, maar het was duidelijk dat een goed gesprek met mijn kanker nodig was. Ik gebruikte daarbij de tactiek van het slecht nieuws gesprek, zoals ik dat als dokter heb geleerd; Eerst de klap uitdelen en daarna in alle rust de ontvanger van het slechte nieuws opvangen en begeleiden. Dus ik zei tegen mijn kanker “Mijn dood, wordt onvermijdelijk ook jouw dood”. Dat is nou niet echt een win-win situatie. Laten we dus proberen elkaar op zijn minst te tolereren en vreedzaam samen te leven. Mijn kanker moest daar even over nadenken. Aanvankelijk was mijn kanker heel bescheiden. Hij had alleen een klein tentje opgezet in mijn endeldarm, waarschijnlijk al veel langer dan een jaar geleden. Niemand had het door. Zelfs twee opeenvolgende screenings op darmkanker hadden het kleine tentje over het hoofd gezien. Hij bezorgde mij ook helemaal geen last. Mijn kanker was ook heel tevreden met dat plekje in mijn endeldarm. Wel had hij wat behoefte aan gezelschap en daarom maakte hij wat nieuwe kankercellen die hem gezelschap konden houden. Helaas waren er daar een paar kankercellen bij die na een tijdje radicaliseerden. Zij vonden mijn endeldarm maar bagger en wilde nieuwe nederzettingen gaan creëren. Ze hadden gehoord dat de lever echt het walhalla was voor darmkankercellen. Het manna kwam daar als het ware uit de lucht vallen. Eindeloos groene sappige weiden voor gulzige kankercellen. Dus deze jongens stapten de tent uit en lieten zich meevoeren met mijn bloedstroom en spoelden aan in het lever paradijs. Daar vermenigvuldigen zij zich rap en raakte de boel overbevolkt. Steeds minder normaal leverweefsel was erover en de door kanker zwellende lever begon mij ook langzamerhand op te spelen.

Na ampel beraad zag mijn kanker ook in dat we van die radicale nazaten van hem af moesten. Het zou tenslotte ook zijn ondergang worden. Hij realiseerde zich dat een vriendelijk gesprek met die extremisten in mijn lever geen zin zou hebben. Samen besloten we het zooitje uit te roken en snel met chemotherapie te starten.

Nu ik tot een redelijke verstandhouding met mijn kanker was gekomen was het tijd geworden om hem een naam te geven. Ik heb besloten hem Benjamin te noemen naar de Benjamin uit “The curious case of Benjamin Button”. In dit verhaal van F. Scott Fitzgerald, dat in 2008 is verfilmd met Brad Pitt in de hoofdrol, wordt Benjamin bejaard geboren en gedurende zijn leven wordt hij steeds jonger. Uiteindelijk sterft Benjamin als baby in de armen van Daisy (Cate Blanchett), als ware hij teruggekeerd in de moederschoot.

Met dit mooie verhaal in gedachten feliciteer ik Benjamin met zijn 1^e verjaardag; Chapeau Benjamin, fijn dat je in het afgelopen jaar zo mooi kleiner bent geworden. Op naar het volgende jaar! Ik heb er alle vertrouwen in.