Ik ben er nog!

De afgelopen tijd heb ik vele malen de vraag ontvangen; ‘Waar blijft jouw nieuw blog’?

De zelf opgelegde deadline verstreek keer op keer. Mijn laatste blog in februari is al ruim een half jaar geleden geschreven en gepost. En ik had mij nog zo voorgenomen regelmatig een blog te schrijven.

Aan inspiratie lag het niet. Het ene na het andere onderwerp passeerde in mijn gedachten en toch kwam er geen letter uit mijn hand, geen enkel onderwerp leek te passen. Eigenlijk vond ik diep in mijn hart dat ik eerst maar eens ‘het monster’ bij de hoorns moest vatten, het ‘beest’ in de bek moest kijken; mijzelf moest confronteren met het onafwendbare: de aangekondigde dood.

Maar het benoemen van de dood en zeker er over schrijven bleek een bijna onneembare gevoelsmatige hindernis. Het verlamde mijn pen volledig. Ik realiseerde mij dat ik tot nu toe over (leuke of minder leuke) gebeurtenissen heb geschreven en mijn optimistische levensvisie daaraan gekoppeld. Nu mijn gevoelens en zelfs angsten beschreven moesten worden is dat toch heel wat anders, zeker als het over mijn dood gaat.

Een diep bijgeloof kwam bovendrijven; Zou bij het benoemen van de dood, deze zich geroepen voelen zich (eerder) aan te dienen, zich direct manifesteren? Staat de dood dan ineens voor de deur, met een vinger aan de deurbel en in de andere hand zijn zeis? Kunnen mijn woorden een Golem scheppen, zoals in de Joodse traditie het woord leven blaast in een pop van klei? De Golem als symbool van de geboorte van leven, en het falen van menselijke pogingen om de dood te overwinnen. Want immers letters en woorden scheppen de werkelijkheid, zoals de Golem met woorden een ziel gegeven wordt. Conclusie: ik benoemde de dood niet, ik schreef geen letter over de dood, uit angst een Golem te scheppen en mijn dood leven in te blazen.

Ook leeft bij mij de angst dat door de dood bespreekbaar te maken ik ook werkelijk dichter bij het eindpunt van het leven kom. Dat ik als het ware mijn overlevingscurve bekort. Het lijkt wel alsof positief in het heden te kunnen leven de dood in nevelen verhuld moet blijven. Hoe blijf je nog positief in het leven staan als je de dood niet meer langer kan ontkennen?

Vaak wordt gezegd dat je moet leven alsof je morgen dood kan zijn. Dan pas kan je alles uit het leven halen wat het voor jou in petto heeft. Ik zou echter liever leven alsof ik onsterfelijk was. Er valt nog zoveel van het leven te genieten. Ik doe dat liever zonder tijdsdruk of deadlines. Bij mij is de dood niet een abstract gegeven, die nou eenmaal bij het leven hoort. In die zin is de dood niets bijzonders, het is immers ieders lot. Bij mij is de dood echter aangekondigd. Hij heeft het pad naar de voordeur gevonden, maar heeft nog niet op de bel gedrukt. Als je dat realiseert, blijf je dan rustig op de bank zitten en wacht je op het geluid van de deurbel of stop je de vingers in je oren en loop je hard weg? Dat lijkt angst voor de dood, maar is eerder angst voor het einde aan dit mooie leven.

Ik zou in staat willen zijn de dood niet als een eindpunt te zien. Ik zou een elf willen zijn in de Ban van de Ring. Elfen zijn onsterfelijk, maar zij kunnen ervoor kiezen naar de Onsterfelijke Landen (nog mooier in het Engels: The Undying Lands) te gaan om daar genezing en rust te vinden. Deze 'Onsterfelijke Landen' liggen over de zee in het Westen. Ik vind dit een troostrijke gedachte: genezing te vinden in de Onsterfelijke Landen als het hier niet meer kan.

Geen deurbel gehoord, ook geen geschuifel voor de deur en de hondjes zijn stil.

Wordt vervolgd.